BUJAR PLLOSHTANI
POEZI
HENE E NGRENE MBI LIQEN
Trishtimi më hidhet mbi sytë e shkruar,
një pamje hënore më rrëzohet mbi lëkurën esmere.
Kam ftohtë,
më ngrin i ftohti porsi akull.
Mërdhihem,
streh nuk kam ku të ngrohem,
përballë liqenit i vetëm jam.
Vjeshtë e ftohtë,
shpirti im si hënë e ngrënë mbi liqen
MONASTIRET
Heshtin!
Por jo dhe kambanat!
Mure me gurë antike,
me figura të lashta mistike.
Brenda nuk hyn dielli,
ngrohen me zjarrin e qirinjve.
Betohen për mëkatet,
kryqëzohen përballë profetit të kryqëzuar.
Kube e lashtë,
e ngritur në formë vezake sipër qiellit.
Njerëzit kryejnë ritualet,
përgjërohen mureve,
dhe figurave brenda.
GJETH I ZVERDHUR
Vështroj një gjeth të zverdhur,
në mesin e gjithë gjetheve në degë.
Gjethi i zverdhur,
matanë dritares rri gjithë mllef.
Gjeth i heshtur, i thelluar në mërzi,
krejt indiferent përballë diellit rri.
Gjeth i zverdhur,
inteligjent, por i mynxyrshëm.
Njerëz nga mendja muf,
tallen, përbuzin, përqeshin gjethin.
Gjeth i zverdhur,
njerëz të zverdhshëm.
GURET
Gur i rëndë.
Nuk lëviz prej vendit,
gjoja bën inat.
Pasion i rrumbullakët,
i përhimtë, egoist i pashoq.
Brendësinë me xhelozi e ruan,
e ka mbështjell si të jetë me vakum.
Gur i rëndë,
i fortë, me formë enigmatike.
Mbrëmjeve në tokë,
fytyrën zbulon,
zbardhet paksa.
Gur i rëndë,
një inatçor i rrallë mistik.
No comments:
Post a Comment